บันทึกการเดินทาง คนศรีตระกูล (พอเพียง)

กราบสวัสดีอย่างเช่นเคยครับ สำหรับบทความนี้ก็ต้องขอเกริ่นนำเพื่อชี้แจงและทำความเข้าใจกันสักนิด เนื้อหาหรือภาพที่นำประกอบการเขียนอาจจะไม่เหมาะสมในบางอิริยาบท ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย แต่ก็เป็นวิถีชีวิตของุมชนคนชนบท โดยที่จริงแล้วก็เป็นวิถีธรรมดาของมนุษย์ที่ยังคงดำเนินอยู่บนสายโลกธรรมผืนนี้ สิ่งสำคัญสุดมิเป็นไปเพื่อให้บุคคลอื่นเดือดร้อนก็เป็นอันประเสริฐแล้ว จึงขอให้ท่านทำความเข้าใจสักนิดก่อนจะติดตามต่อไป ...ไปกันเลยครับ

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่7 ธ.ค.51 เราโดยสารไปด้วยรถบรรทุก โดยมีจุดประสงค์คือไปบรรทุกต้นไผ่ ซึ่งมีจำหน่าย ณ แถบบริเวณชายแดนไทยกัมพูชา ซึ่งเป็นภูมิประเทศในโครงการพระราชดำริ



โดยมีสารถีนำทางโดยพี่ ปุ๊ จะนำทีมงานไป


ลีลาและท่าทางของทีมงานในระหว่างการโดยสาร ออ! เป็นการเพิ่มพลัง (กองทัพ ต้องเดินด้วยท้อง) ด้วยบรรยากาศฉันพี่น้องปรองดองรักใคร่ มีไรก็แบ่งกันกิน
เราโดยสารไปบนเส้นทางสายเอเชีย(อีสาน) ที่สามารถเชื่อมต่อไป สังขะ - อุบลราชธานี และก็แยกลัดไปเส้น นิคมพัฒนา


ถึงเส้นทางแยกสู่หมู่บ้านนิคมพัฒนา เราก็เลี้ยวซ้าย

สภาพภูมิประเทศส่วนใหญ่ในเขตนี้โดยมากก็เพาะปลูกทำการเกษตร ซึ่งมีการปลูกข้าวเป็นอาชีพหลักของประชาชนในแถบนี้ แต่ในบริเวณชายแดนนี้ค่อนข้างจะได้เปรียบเรื่องการชลประทานมากหน่อยเพราะอยู่ใกล้บริเวณโครงการเขื่อนกักกั้นน้ำ

ตอนนี้ก็เดินทางมาถึง บ้านปรือคัน

รอบบริเวณสองข้าทางก็ยังคงร่มรื่นด้วยต้นไม้ใบหญ้า

เราก็มาถึงจุดหมายที่ตั้งใจกันไว้แล้ว "พี่เอว" เป็นคนอาสาเจรจาต่อรองราคากับคุณยาย ซึ่งเป็นเจ้าของกอไผ่ แหม! คุณยายคิดราคาแพงลิ่วเลย ขนาดเทียบราคาน้ำมันในยุคนี้ได้เลย " โถ่คุณยายลดให้ลูกหลานหน่อยเถอะ อุตส่าห์บุกป่าฝ่าดงมาไกลขนาดนี้ จะใจไม้ใส้ระกำถึงใหน นี่ก็ลูกหลานกันเองแหละ พูดจาก็ภาษาเดียวกัน (ภาษาส่วย) นะคุณยาย ... (เป็นคำเจรจาของพี่เอว) ... " ไม่หรอก ลดไม่ได้ ลุงเค้าไม่ให้ลด" (คือคำตอบของคุณยาย) แต่ด้วยความมานะพยายาม ในที่สุดพี่เอวก็หาทางออกในปัญหาการเจรจาได้

คือคุณยายไม่ยอมลดราคา แต่จะเป็นการแถมต้าไผ่ให้ 5 ต้น (ก็ยังดีกว่าไม่ได้ของแถมเลย เพราะขึ้นราคาแพงมาก)

ก่อนเริ่มงาน ก็ขอบัทึกภาพทีมงานสะหน่อย แช๊ะ!

หล่อยังไม่พอครับพี่ ขออีกท่า..

หนุ่มแต่... ขออธิบายวิธีการคัดเลือกต้นไผ่ ไผ่ที่จะสามารถนำมาใช้งานได้ดี ต้องมีลำต้นที่แก่พอสมควร และต้นสูงชะลูดเรียวตรง ดังภาพประกอบนี่แหละครับพี่น้อง

พี่ปุ๊ ก็ขอสาธิตวิธีการชักลากออกจากกอ

คนที่ไม่มีอาวุธในการตัดก็ช่วยกันคนละไม้ละมือลากจูงมารวมกันไว้

เอะ! นั่นพี่เอวนี่ รู้สึกจะมีเสียงเชียร์อยู่เบื้องหลังซะด้วย...อิอิ

ในกอนี้จะเป็นไผ่หนามซึ่งลักษณะการใชงานจะแตกต่างกัน เพราะสามารถดัดงอ ให้เหมาะสมกับงานสานได้ แต่ก็ดูท่าจะตัดลำบากหน่อย เพราะต้องฝ่าฟันดงหนามขึ้นไปตัดในที่สูง

พอได้ครบจำนวนก็จัดแจงขึ้นรถบรรทุกที่เราเตรียมกันมา และเราก็พร้อมจะเดินทางกลับกันแล้วครับ..

อ๋อ เกือบลืมไป อาหารกลางวันเรามื้อนี้ ก็คงจะเป็นอาหารพื้นบ้านของชาวอีสานนี่แหละครับ

แหม่! ทิตจิต ดูท่าจะมีความสุขกับการรับประทานอาหารในมื้อนี้

ตอนนี้เราก็มาถึงบ้านแล้วครับ


ช่วยกันขนคนละไม้คนละมือ

และ ในที่สุดกิจกรรมในวันนี้ก็สิ้นสุดลงด้วยความราบรื่นเพราะพลังแห่งความสามัคคีร่วมมือร่วมใจกัน แน่นอนครับในชนถิ่นใดที่มีความรู้รักสามัคคี ก็ย่อมมีความสำเร็จเป็นที่ตั้ง สวัสดีครับ...